Je staat er soms gewoon bij en denkt: hoe kom ik hier nou weer uit? Alsof je leven een kutfilm is die per ongeluk op repeat staat. Stoppen is geen optie. Want ondanks alles blijf je aan het roer, ook als het voelt alsof je langzaam zinkt.
Maandenlang die leugens die je breken zonder dat je het meteen doorhebt. Bedrog dat als gif langzaam doorsijpelt, vertrouwen dat op de grond ligt als een kapot glas. Je lijf protesteert met vermoeidheid, je hoofd draait overuren van het piekeren, en je voelt je zo machteloos dat je soms denkt dat het niet erger kan.
Maar het kan. En het doet. Elke dag opnieuw.
Je hersenen schakelen over op overlevingsmodus, je vecht tegen die knagende onzekerheid en de angst die blijft hangen.
En dan is er die dagelijkse chaos waar iedereen zijn eigen strijd vecht. Waar geduld en gedoe elkaar afwisselen, waar plannen telkens schuiven en je voortdurend improviseert. Er wordt gelachen, er wordt gefaald, er wordt gedoe gemaakt — maar er wordt ook doorgezet. Er zijn maaltijden die soms nét lukken, tassen die op tijd worden gepakt, en herinneringen die zich tussen de chaos door toch vormen. Het is geen perfect plaatje, het is survival met vallen en opstaan.
Je lacht omdat je anders zou huilen. Sarcasme wordt je schild. Soms denk je: ‘Dit is absurd, ik ben moe, waarom ik?’ Maar je gaat door. Want stoppen? Dat is geen optie.
Je wordt wakker na weer een slapeloze nacht, met dat stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘Niet opgeven. Niet nu.’ Ook al doet alles pijn, ook al voelt het alsof je breekt — je staat op. Je zet een masker op, maakt koffie, en gaat weer.
Dit is geen verhaal over perfectie. Geen sprookje over hoe ik alles onder controle heb. Dit is mijn rauwe leven. Met de imperfecties, de kapotte stukjes, de chaos en de momenten van pure vermoeidheid. Maar ook met het onvermijdelijke doorzettingsvermogen dat mij elke dag een beetje sterker maakt.
En ja, soms wens ik dat het anders was. Dat het makkelijker was. Maar hé, wie heeft er ooit gezegd dat vechten makkelijk zou zijn?
Reactie plaatsen
Reacties