Ik zat dus weer ergens met mijn benen in de beugels.
Niet omdat ik een wilde fase had. Niet omdat ik op een zwoele zomeravond het bed in was gerold met een schaduwfiguur uit een club. Nee. Ik zat daar omdat ik jarenlang trouw was aan iemand die zijn geslachtsdeel blijkbaar had uitgeleend als deelauto zonder kilometerregistratie.
En nu mocht ik – de brave hond – getest worden op dingen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Ureaplasma? Klinkt als een intergalactische besmetting uit Star Trek, maar nee hoor: gewoon iets wat je op kunt lopen terwijl je denkt in een monogame relatie te zitten.
De vrouw van de GGD keek me aan en zei:
“Wat heftig voor je dat je gezondheid zo op het spel is gezet.”
Die voelde ik.
Hij denkt daar namelijk niet aan.
Niet aan de angst bij het wachten op een uitslag.
Niet aan het gevoel alsof je lijf niet meer van jou is, maar van iemand die je grenzen kapot gelogen heeft.
Niet aan de fucking schaamte terwijl jij aan een wildvreemde moet uitleggen dat je getest wil worden — niet omdat jij roekeloos was, maar omdat híj dat was.
En ondertussen probeer je je foundation te fixen in de spiegel van het toilet, alsof een extra laag concealer je weer controle geeft over dit hele circus.
Mensen doen luchtig over vreemdgaan.
"Kan gebeuren."
"Is menselijk."
"Het is maar seks."
Nou. Mijn gezondheid stond op het spel. Mijn vertrouwen werd op Marktplaats gezet. En ik mag de boel nu schoonmaken met een uitstrijkje en een nummertje bij de GGD.
Dit is niet alleen liefdesverdriet. Dit is lijfverdriet.
Dit is “hoe kom ik ooit weer in m’n eigen lichaam terug nadat het zo verraden is?”
Ik heb ondertussen twee onderzoeken laten doen. Allebei positief — in de zin van: ik ben schoon. Kijk, dát is de ironie van een relatie waarin hij alles besmet behalve je bloedwaarden.
Want laten we eerlijk zijn: als iemand vreemdgaat, riskeert hij niet alleen je vertrouwen, maar ook je gezondheid. Mensen vergeten dat.
Ze denken aan seks, aan spanning, aan dat stiekeme thrill-gevoel.
Niet aan urinebuisklachten, antibiotica en een arts die in je binnenste prikt met een wattenstaafje terwijl je probeert te doen alsof het allemaal heel normaal is.
Nee hoor schat, je hebt niks stukgemaakt. Alleen mijn vertrouwen, mijn zenuwen en m’n slijmvliezen.
Maar goed. Tot nu toe alles clean. En ik?
Ik swipe nu alleen nog maar op mannen met verantwoordelijkheidsgevoel én recente soa-test.
Liefst met een doktersverklaring in z’n bio: “Geen ex met trauma, geen pus uit z’n piele.”
Reactie plaatsen
Reacties