Daten was ooit simpel: je ging ergens zitten, je praatte, je dronk een drankje, je vond elkaar leuk. Nu? Het voelt alsof je in een survivaldocu bent beland, gewapend met niets dan je eigen twijfels, een rugzak vol trauma’s en een bullshit-radar die continu afgaat.

Je bent niet alleen aan het swipen op zoek naar die ene, maar ook aan het ontwijken van de emotionele landmijnen die elke ex, elk verleden en elk opgebroken stukje vertrouwen achterlaat. Samengestelde gezinnen, onverwerkte shit, gebroken zielen — allemaal standaard ingrediënten in deze datingjungle.

Monogamie? Die oldschool regel moet je tegenwoordig uitspreken alsof je een deal sluit over je nier: “Jij bent m’n nummer één, geen gezeik.” Je bent constant alert, bewaakt je grenzen met strakkere regels dan de Belastingdienst en probeert te ontcijferen wat echt is.

Wil je echt al meteen met de demonen van de ander aan de slag?
Of wacht je liever tot je zo verliefd bent dat die fucking rotzakken ineens een stuk minder zwaar wegen?

Want laten we eerlijk zijn: iedereen loopt met bagage die je liever niet direct op je bord krijgt. Die dingen die niemand aan tafel bespreekt, laat staan op de eerste date. En toch moet je proberen te balanceren tussen je eigen grenzen en het verlangen naar verbinding.

Want daten anno nu is niet zomaar een romantische comedy.
Het is een survivaltocht waarbij je rookbommen ontwijkt, jezelf scherp houdt en af en toe hoopt dat er iemand is die met jou die bagage wil delen — zonder je erdoor te verpletteren.

En vergeet niet: je tekent een deal met iemand die je kan laten lachen, maar ook het risico loopt dat je achterin de kofferbak belandt, op weg naar een moordplek diep in het bos. Dat risico hoort erbij, het zit in het pakket.

Toch dromen we allemaal van samen oud worden, wegkruipen achter de geraniums zonder gedoe. Terwijl we ondertussen met één oog open slapen.

Daten anno nu: rauw, eerlijk en soms levensgevaarlijk — maar ook met die zeldzame vonk die alles het waard maakt.