Paniekaanvallen: hoe het voelt om volledig te verliezen en jezelf terug te vinden

Vier jaar geleden waren er dagen dat mijn wereld zo donker voelde dat ik er nu nog rillingen van krijg. Het was alsof alles een enorme zwaartekracht had en me naar beneden trok. Energie?

Niet aanwezig. Alles voelde als een onmogelijke opdracht. Zelfs simpele dingen als ademhalen of een glas water pakken waren al te veel.

Niets kwam binnen, alles gleed langs me heen. Afgestompt. Leeg. Alsof mijn hoofd een filter had aangezet waardoor alle kleur, geluid en gevoel uitgeschakeld waren.

Ik had een fijn netwerk dat voor me klaarstond, mensen die vroegen hoe het ging, die probeerden te helpen. Maar eerlijk? Die strijd in je hoofd, die oorlog die je voert met jezelf, die vecht je echt alleen. Niemand anders kan die paniek voelen, niemand kan die gedachten in je hoofd stoppen.

Als er iets wél binnenkwam, werd ik overspoeld. Alles tegelijk, als een keiharde waterval die je niet kunt stoppen. Machteloosheid. Geen controle over jezelf, over je gevoel.

Paniekaanvallen volgden: blinde paniek, hysterisch huilen, ik wilde mijn haren uit mijn hoofd trekken, ademhaling volledig uit balans, hart bonkte alsof het uit mijn borstkas wilde springen. Lichamelijke activiteit hielp soms: wandelen, spelen met de hond, een rondje fietsen, sporten.

Maar eerlijk?

Toen werkte voor mij alleen harde fysieke prikkels. Ja, soms hield ik blauwe plekken over. 

Afgelopen vrijdag, terwijl ik al langere tijd paniekvrij was, kwam hij ineens weer om de hoek kijken door een externe trigger. Eerst was ik boos: serieus nu? Maar daarna kickte het verdriet in.

Oude wonden werden opengereten. Mijn haren stonden overeind in mijn nek, zweet brak uit.

Druk op mijn borst. Alles, iedereen—teveel. Ik wist niet waar ik heen moest, wat ik moest doen, wat ik nodig had.

Volledige machteloosheid. Eén hoopje ellende.

Toen vroeg iemand letterlijk: “Ga je die macht echt aan iemand anders geven?”

En ja, ik besloot: deze keer niet. Ik hoefde het niet alleen te doen. Met hulp van anderen herpakte ik mijn adem, observeerde mijn lichaam en stap voor stap brak de paniek.

Fuck depressie. Geen terugval. Sterker dan ooit. Mijn kijk op de wereld en de mensen erin is zoveel breder en dieper geworden, en dat heb ik mede te danken aan alles wat ik heb doorstaan.

En ja… een sterke kop koffie of een glas wijn helpt ook altijd om even op adem te komen.